تا چشم ام حمیده، مادر حضرت امام کاظم (علیه السلام)به ابو بصیر بمناسبت شهادت حضرت امام صادق (علیه السلام) آمده بود افتاد اشکهایش جاری شد . ابو بصیر نیز گریست . جناب ام حمیده نیز به ابو بصیر فرمود: تو در ساعت احتضار امام (علیه السلام) حاضر نبودی، صحنه عجیبی پیش آمد. ابو بصیر پرسید: چه صحنه ای؟ فرمود : لحظات آخر زندگی امام (علیه السلام ) بود، پلکهای ایشان روی هم افتاده بود ناگهان امام چشمان خود را باز کرده و فرمودند: همین الان همه خویشاوندان را حاضر کنید مطلب عجیبی بود که امام در این وقت چنان دستوری داده بودند. ما هم همت کردیم و همه را جمع کردیم. کسی از خویشان و نزدیکان ایشان باقی نماند که در آنجا حاضر نباشد. همه منتظر و آماده بودند که امام (علیه السلام) در این لحظه حساس، چه میخواهند بکنند و چه می خواهند بگویند امام همین که همه را حاضر دید، آنان را مخاطب قرار داده فرمودند: شفاعت ما هرگز نصیب کسانی که نماز را سبک می شمارند، نخواهد شد.
منبع/مطهری/استاد شهید مرتضی /داستان راستان/ص 145