نماز بزرگ ترین و موثرترین و بهترین دارو برای امراض روحی انسانهاست. همانگونه که در روایات آمده نماز هم چون چشمه ای است که انسان در هر شبانه روز پنج بار روح خود را در آن شستشو می دهد و آلودگی های قلب و روح را می زداید. نماز موجب تعالی روح انسان است و او را از پستی به اوج حرکت می دهد. نماز خاصیت آرام بخشی دارد و انسانی که نگران و مضطرب است می تواند با خواندن دو رکعت نماز و در اثر ارتباط با خدا به آرامش برسد.
برای نماز در آیات و روایات ده ها خاصیت و اثر ذکر شده است که متاسفانه نماز های بی روح امثال بنده تهی از آن آثار و خواص است. بسیاری از ما از نماز فقط خم و راست شدنی را می دانیم و از ابتدای کودکی فقط همین را دیده و یاد گرفته ایم که نماز همین است که خم و راست شویم. از این رو مانند آداب اجتماعی دیگر نماز هم برای اکثر ما به صور یک سنت اجتماعی در آمده و از حقیقت و روح متعالی آن غافلیم و به اهمیت فوق العاده آن توجهی نداریم. از این رو خوب استکه انسان بنشیند و لحظه ای کلاه خود را قاضی کند و از خود سوال کند این مطالبی که در مورد نماز در آیات و روایات آمده است درست است یا خیر؟ اگر راست است پس چرا ما اینقدر نماز را سبک می شماریم؟! و اگر راست نیست پس چرا این همه تاکید و سفارش چه توجیه و پاسخی داریم؟
حضرت امیر المومنین در آخرین لحظات عمر شریفش با تاکید هر چه تمام تر نسبت به نماز سفارش می کند .
آیت الله مصباح یزدی-پیام مولا در بستر شهادت-ص 199