معراجی ها

پدری پسری تارک الصلاه داشت و هر چند وی را نصیحت کرد، موثر نیفتاد . لاعلاج چاره را در چوب دانست که پسر را تنبیه کند. ناصحی بگفت: تنبیه در معنی بیدار نمودن بودی و با ضرب و شتم، طفل بیدار نکردی که خواب کردی! یعنی خواب غفلت! زیرا بهترین امر به معروف عمل توست، که اگر قول و عمل صالح بداشتی، در پسر موثر افتادی و گرنه اگر به چوب براندی، یقین وی ببردی و لاجرم به هدف نائل نشدی، بلکه اصل دین نیز برای فرع آن از وجود طفل بزدودی و زندگی او تباه کردی، چرا که قول سدید و کرده صحیح به از هول حدی و ترکه  بید!

منبع: بوستان سعدی